بهانه هایی برای آمرزش گناهان

یونس ابن یعقوب از امام صادق علیه السلام چنین نقل کرده است: 

« [در خصوص مؤمنان] هر بدنی که چهل روز آسیبی به آن وارد نشود، ملعون است و دور از رحمت خداوند.‏ گفتم: واقعاً ملعون است!؟ فرمودند: بله.‏ گفتم: واقعاً!؟ باز هم فرمودند: بله.‏ پس چون امام علیه السلام سنگینی مطلب برای من را مشاهده کرد، فرمودند:‏ ای یونس! از جمله ی بلا و آسیب به بدن، همین خراش پوست و ضربه خوردن و لغزیدن و یک سختی و خطا کردن و پاره شدن بند کفش و چشم درد و مانند این ها است [نه لزوماً مصیبت های بزرگ].‏ مؤمن نزد خداوند با فضیلت تر و گرامی تر از آن است که بگذارد چهل روز بر او بگذرد و گناهانِ او را پاک ننماید؛ ولو به یک غم پنهان در دل، که او نفهمد این غم از کجا حاصل شده است! ‏

به خدا قسم، وقتی یکی از شما سکه های درهم را در کف دست وزن می کند و متوجه نقصان آن شده و غصه دار می شود، سپس دوباره وزن می کند و متوجه می شود که وزنش درست بوده، همین غصه ی کوتاه و گذرا، موجب آمرزش برخی از گناهان اوست... .»

الوسائل: 11 / 518 ج 7 و البحار: 76 / 354 ج 21 عن کنز الکراجکی: ص 63 بإسناده عن یونس بن یعقوب

+ با تشکر از دوست عزیزم، آقا سید مرتضی سجادی